Le dindon (Warande - 23.04.2008)

Enkele weken na Deurdedeurdeur werd het genre van de deurenkomedie nogmaals aan een 'serieuze' theaterbewerking onderworpen, ditmaal door het gezelschap De Roovers. De laatste jaren ben ik een trouwe bezoeker geworden van de producties van dit gezelschap (Blue remembered hills / Alcestis goat song / All my sons), en ik verliet de schouwburg nooit met een gevoel van teleurstelling. Ook vanavond niet trouwens.

De Roovers gingen aan de slag met het stuk "Le dindon" (oftwel "De pineut"), dat in 1896 werd geschreven door de Franse toneelauteur Georges Feydeau (1862-1921 - meer over de man lees je hier). Er staan een zestigtal farces op naam van Feydeau, die zijn persoonlijke miserie (echtscheiding, schulden, gokverslaving, syfilis, waanzin) kanaliseerde in een aantal vermakelijke komedies.

De plot is er typisch ééntje van een slaapkamerfarce. Vatelin is een gerespecteerd Parijs advocaat, wiens vrouw Lucienne begeerd wordt door de gepatenteerde versieder Pontagnac. Maar ook Vatelin heeft ooit een scheve schaats gereden en wordt geconfronteerd met zijn vroegere minnares. Die minnares heeft op haar beurt dan weer een jaloerse echtgenoot, terwijl ook Pontagnac moet afrekenen met een vrouw die niet van de poes is ... Volgt U nog ? Personages lopen af en aan, verstrengeld in een plot die draait rond overspel en spraakverwarring.

Gelukkig onthield de Warande zich vanavond aan de organisatorische chaos die Deurdedeurdeur tot een ongewild surrealistische beleving maakte, zodat ik Le dindon vanop een uitstekende plek kon bekijken. Al van bij de aanvang zat de sfeer goed. De acteurs op de buhne nodigden de bezoekers die in de nok van de schouwburg zaten, om de enkele vrije plaatsen op de eerste rijen te vullen en leidden vervolgens het stuk zelf in. Dit gebeurde op een zeer spontane en amusante manier, zodat de ongedwongen sfeer van vermaak al in de schouwburg hing nog voordat het stuk begonnen was. Actrice Sara de Bosschere legt kort de wetten van een Feydeau-farce uit en hoe het decor bekeken moet worden.

Dat decor is zeer minimaal. Er zijn geen deuren in deze deurenkomedie. De deuren worden gesuggereerd door touwen met gewichten en lampions. De drie actes van de komedie worden van elkaar gescheiden door projecties op de achterwand en luide muziek, waar de acteurs gebruik van maken om het decor lichtjes te verbouwen.

De voornaamste wetmatigheid van komedies is dat de timing perfect moet zijn. En daarmee zit het in Le dindon wel snor. Sommige acteurs moeten meerdere personages voor hun rekening nemen. Wanneer je zelfs in één en dezelfde scène twee personages moet vertolken, is de timing en de vertolking van cruciaal belang. Het is een taak waarvan de leden van De Roovers zich perfect kwijten. Dat de acteurs soms even uit hun rol vallen en 'gewoon' zichzelf zijn, maakt het spelplezier er alleen maar groter op. Vooral Warre Borgmans is hierin een meester.

Meer analyse is van zo'n stuk eigenlijk niet nodig. Met Le dindon hebben De Roovers een uiterst vermakelijk stukje theater op de planken gebracht, waarbij het spelenthousiasme aanstekelijk werkt. 'Vast in de kast', maar dan grand cru.